Την Δευτέρα το βράδυ ένας αστυνομικός από την περιφέρεια 15 δήλωσε ότι «το είδος των ανθρώπων που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις της προηγούμενης ημέρας εντοπίστηκαν σήμερα στην Πλατεία Πανεπιστημίου και τέθηκαν υπό κράτηση». Η ερμηνεία του “χούλιγκαν”, που πρέπει να συλλαμβάνεται, εναπόκεται στον υποκειμενισμό του χωροφύλακα. Ο ίδιος αστυνομικός δήλωνε περήφανος για τα νυχτερινά λάφυρα: ένα μικρό σουγιά, ένα κατσαβίδι, σιδερογροθιές, ένα σακουλάκι μαριχουάνα, μάσκες full-face, νοσκοκομειακές μάσκες για τα δακρυγόνα, ένα γκλομπ και ένα αεροβόλο. Για όποιον είδε τους εκατοντάδες “robocops” και τους εκατοντάδες χωροφύλακες στο κέντρο του Βουκουρεστίου, αυτή τα «αποδεικτικά στοιχεία» φαίνονται σαν ένα κακόγουστο αστείο.
Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τις πάνω από εκατό παράνομες συλλήψεις, ακόμη και ανθρώπων που συμμετείχαν στην ειρηνική διαδήλωση, αντιπροσωπεύουν την επίσημη καταμέτρηση της ημέρας.
Η ανεπίσημη απογραφή είναι:
- Προσαγωγές, συλλήψεις, κακοποιήσεις και εκφοβισμοί. Μετά τα μεσάνυχτα, τυφλή επίθεση των ειδικών δυνάμεων καταστολής σε όλους τους περαστικούς, με ξυλοδαρμούς σε όποιους προλάβαιναν.
- Η υποκρισία των δημοσιογράφων και των “ειδικών” της τηλεόρασης που παρουσιάζουν και σχολιάζουν τις ειδήσεις σαν να μην είχαν απολύτως καμία σχέση μαζί τους (αν και κάποιοι δημοσιογράφοι μετέδιδαν ζωντανά από το σημείο των συμπλοκών)
- Η πλήξη του δημάρχου Οπρέσκοου, ο οποίος φαινόταν σαν να είχε μόλις ξυπνήσει στις 22:00 το βράδυ.
- Η υποκρισία των ηγετών της αντιπολίτευσης, οι οποίοι εξακολουθούν να προσπαθούν να εκμεταλλευτούν πολιτικά την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί.
- Στην τηλεόραση υπήρξαν ελάχιστες αν όχι καθόλου συζητήσεις σχετικά με την τυφλές βιαιότητες που διέπραξαν οι αρχές. Κυριάρχησαν η γενική ανησυχία σχετικά με την τύχη των ιδιοκτητών των καταστημάτων που δέχθηκαν επίθεση και η επίκληση των ιδιωτικών εταιρειών security ως το έσχατο μέσο για τη δημόσια ασφάλεια.
Κατά την πρώτη ημέρα των διαμαρτυριών, πολλοί ζητούσαν την παραίτηση του προέδρου Μπασέσκου. Πλέον μιλάμε για μια επαναξιολόγηση της έννοιας της διακυβέρνησης, για την απαίτηση του σεβασμού προς τους ανθρώπους, για τη διεκδίκηση πραγματικών οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Η πλειοψηφία των πολιτών που διαμαρτύρονται στην πλατεία γνωρίζουν ότι αυτά τα αιτήματα δεν έχουν καμία σχέση με κανένα από τους πολιτικούς ή τα κόμματα στην κορυφή της ιεραρχίας. Αντίστοιχα καταλαβαίνουν ότι μια ειρηνική διαμαρτυρία, όπου ο καθένας συμπεριφέρεται όμορφα και στη συνέχεια πηγαίνει πρόθυμα στο σπίτι όσο το δυνατόν νωρίτερα, είναι απλώς ένα νέο είδος χειραγώγησης. Οι άνθρωποι έχουν πλέον εξωθηθεί στα άκρα , επομένως δεν μπορούν πια να αγωνίζονται για έναν άλλο κόσμο χρησιμοποιώντας μόνο τα μέσα που αποδέχονται και επιτρέπουν αυτοί που τώρα βρίσκονται στην εξουσία.
Τις τελευταίες μέρες, οι διαδηλωτές είχαν πανό με συνθήματα όπως “Θέλουμε ελευθερία και ευκαιρίες, όχι άλλη μια μορφή σκλαβιάς. Λαϊκή διακυβέρνηση», «Είμαστε η κυβέρνηση», «Είμαστε στον πυρήνα. Χωρίς εμάς τίποτα δεν έχει νόημα” κλπ. Ένας ηλικιωμένος έλεγε σε ένα δημοσιογράφο ότι περιμένει 20 χρόνια για να εκφραστεί μαζί με τον πληθυσμό και ενάντια στους πολιτικούς, όποιοι κι αν είναι αυτοί.
Διάφοροι πολιτικοί, επιχειρηματίες, πανεπιστημιακοί, κ.λπ. “διασημότητες” θεωρήθηκαν ως «ειδικοί» από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ώστε να συζητούν “για τους χούλιγκαν” που έσπασαν βιτρίνες, έβγαλαν πέτρες από τα πλακόστρωτα και έκαψαν μερικά παγκάκια, κάδους απορριμμάτων και ένα αυτοκίνητο, διοχετεύοντας δόσεις φόβου και τρόμου στους τηλεθεατές. Επίσης, μιλούν για τον τρόπο με τον οποίο αυτή η πολιτική αστάθεια θα επηρεάσει τις επιχειρήσεις ή την εικόνα της Ρουμανίας στην Ευρώπη.
Ωστόσο, εκείνοι που βρίσκονται στο δρόμο ξέρουν ότι αυτό που πρέπει να φοβούνται δεν είναι οι «χούλιγκαν» ή η κακή εικόνα της Ρουμανίας στο εξωτερικό. Αυτό από το οποίο πρέπει να φυλάγονται είναι οι επιθέσεις της χωροφυλακής, οι ξυλοδαρμοί στη μέση του δρόμου, το σώριασμα στις κλούβες. Αυτό που φοβούνται είναι άλλη μια κυβέρνηση, όπως η προηγούμενη.
Ποιος θα μας προστατεύσει από τη χωροφυλακή (δημόσια ή ιδιωτική);
Ο όρος «βία» είναι στην άκρη της γλώσσας του καθενός στις συζητήσεις σχετικά με τις διαμαρτυρίες στην Πλατεία του Πανεπιστημίου. Η πλειοψηφία των κορυφαίων διαμορφωτών της κοινής γνώμης παραβλέπει τα εξής:
- Την καθαρή βία των τελευταίων 21 ετών, και τα προνόμια που έχουν καταχραστεί οι αρχές, οι μυστικές υπηρεσίες και οι σύμμαχοί τους, την καταστολή των κινητοποιήσεων ενάντια στα ορυχεία χρυσού και κατά τη διάρκεια της σύνοδου κορυφής του ΝΑΤΟ το 2008.
Οι τηλεοπτικοί σταθμοί κατασκευάζουν ένα ολόκληρο θέαμα γύρω από το γεγονός ότι ένας χωροφύλακας έχει ένα σπασμένο κεφάλι, αλλά κατά τα άλλα αναφέρουν ουδέτερα και ήρεμα ότι τις τελευταίες 4 ημέρες δεκάδες άνθρωποι έχουν υποστεί σωματική κακοποίηση από τους χωροφύλακες. Πώς στο διάολο φτάσαμε να είμαστε τόσο συνηθισμένοι στην κατάχρηση βίας από τις ίδιες αρχές που υποτίθεται ότι υπάρχουν για να μας προστατέψουν; Ποιοι είναι αυτοί από τους οποίους μας προστατεύουν; Ή, ακόμα καλύτερα, ποιοι είναι αυτοί που μας προστατεύουν; Και ποιος θα μας προστατεύσει από τους προστάτες μας;
Γιατί η εικόνα διαδηλωτών κάθε ηλικίας με μώλωπες στα μάτια και στα κορμιά είναι κάτι συνηθισμένο τις τελευταίες ημέρες, ενώ η εικόνα ενός και μόνο χωροφύλακα με σπασμένο κεφάλι αντιπροσωπεύει τη βία των «αναρχικών ταραξιών»;
Ο αγώνας μεταξύ των πάνοπλων χωροφυλάκων, προστατευμένων από την κορυφή μέχρι τα νύχια, ενάντια στους συνηθισμένους ανθρώπους τους οποίος σπρώχνουν στο έδαφος ή τους χτυπούν με κλομπ, γροθιές και κλωτσιές, είναι αγώνας άνισος. Αυτή η ανισότητα της εξουσίας αντιπροσωπεύει τη βία.
Η πλειοψηφία των κορυφαίων διαμορφωτών της κοινής γνώμης παραβλέπει επίσης τη διαρκή βία, λιγότερο φανερή, η οποία ασκείται ενάντια σε όλους όσοι προσπαθούμε να κάνουμε κάτι προς την κατεύθυνση μιας συνολικής, κοινωνικής κριτικής (πέρα από το εκλογικά παιχνίδια που παίζουν τα κόμματα και οι πολιτικοί) ενάντια στις σημερινές οικονομικές και πολιτικές εξουσίες.
Το να τοποθετείς τον εαυτό του έξω από το πλαίσιο του πολιτικού τσίρκου είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση για την αυθεντική κοινωνική αλλαγή και, συνεπώς, άμεση απειλή για την πολιτική τάξη και τη συνεχή αναπαραγωγή της.
Ας θυμηθούμε την καταστολή το καλοκαίρι του 2011, όταν μερικές εκατοντάδες άνθρωποι είχαμε συγκεντρωθεί μπροστά από το Εθνικό Θέατρο, με το σύνθημα «Πραγματική δημοκρατία, τώρα!”, προκειμένου να συζητήσουμε τα προβλήματα που απασχολούν όλους μας.
Ενώ καθόμασταν και συζητούσαμε στο γρασίδι, περικυκλωθήκαμε από τη χωροφυλακή και άρχισαν να μας σπρώχνουν βίαια. Οι χωροφύλακες, σαν ένας μαύρος τοίχος που έκοβε την αναπνοή από το λαιμό μας, έμεινε στην πλατεία μέχρι οι συγκεντρωμένοι να εκφοβιστούν και να φύγουν. Στις επόμενες ημέρες, η ίδια ιστορία, με λιγότερους διαδηλωτές και περισσότερους χωροφύλακες, που έκαναν εξακριβώσεις σε οποιονδήποτε έδειχνε ύποπτος ή απλά περπατούσε στο γρασίδι. Αργότερα, απηύθυναν κατηγορίες για συμμετοχή στο “Occupy Bucharest!” επιβάλλοντας απροσδόκητα πρόστιμα των 500 RON, απαγορεύοντας την παραμονή στο πάρκο.
Αργότερα, κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων που πραγματοποιήθηκαν στις 5 ημέρες της κατάληψης του Τμήματος Ιστορίας του Πανεπιστημίου του Βουκουρεστίου, πραγματοποιούνταν συνεχώς εξακριβώσεις, ενώ διαδηλωτής δέχτηκε επίθεση στις σκάλες του κτιρίου με αποτέλεσμα να νοσηλευθεί.
Κατά τη διάρκεια ολόκληρης της πρώτης νύχτας της κατάληψης υπήρχαν συνεχείς εκφοβισμοί και επιθέσεις από τους υπαλλήλους μιας ιδιωτικής εταιρείας security, επιθέσεις που ήταν προφανώς “αποδεκτές” από τις αρχές της σχολής και το πανεπιστήμιο. Η συνεχής καταπίεση αντιπροσωπεύει μια μορφή βίας, παρόμοιας με το κινέζικο βασανιστήριο της σταγόνας.
Συμβολική βία, χειρότερη από τη σωματική, είναι και η έλλειψη δικαιωμάτων και ο περιορισμός της πρόσβασης σε δημόσιους χώρους ενώ ταυτόχρονα υπάρχουν αστυνομικές παρενοχλήσεις στους ιδιωτικούς χώρους (κατ’ οίκον επισκέψεις από μυστικούς αστυνομικούς, ύποπτες τηλεφωνικές κλήσεις, παγιδευμένες συνομιλίες, κ.λπ.), από τα μαντρόσκυλα της εξουσίας, τα οποία διαχώριζουν τους ανθρώπους και τους αντιμετωπίζουν ως άμεσους εχθρούς: είτε πρόκειται για φοιτητές, συνταξιούχους, μητέρες, παιδιά κλπ. Το να αποφασίζεις για μένα, χωρίς εμένα, είναι βία.
- Συμβολική βία στη Ρουμανία είναι και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τα ίδια, τα οποία με ελάχιστες εξαιρέσεις, διαστρεβλώνουν τα γεγονότα, παρουσιάζοντας τις διαδηλώσεις των τελευταίων ημερών χρησιμοποιώντας παραφουσκωμένες φράσεις και όρους: τρόμος, πανικός, φόβος, χούλιγκαν, βία, “Ρουμάνοι κατά Ρουμάνων”, “έκληση για ηρεμία”. Κατευθύνουν τις εκπομπές τους στην καταδίκη της βίας των “χούλιγκαν” το βράδυ της Κυριακής και μιλάνε για διαδηλωτές που ζητούν απλά την παραίτηση της σημερινής κυβέρνησης, χωρίς να αναφέρονται ποτέ στα συγκεκριμένα, γραπτά και προφορικά, αιτήματα των διαδηλωτών. Η συνεχής και εσκεμμένη παραποίηση της πραγματικότητας, η παραπληροφόρηση και η χειραγώγηση του πληθυσμού είναι βία.
- Βία είναι η συμπεριφορά μας προς τους ανθρώπους που συναντούμε στο δρόμο, όταν τους αντιμετωπίζουμε αδιάφορα, αλαζονικά, υποτιμητικά. Βία είναι ο αποκλεισμός και η περιθωριοποίηση των ανθρώπων που δεν έχουν πόρους. Βία είναι ο διαρκής ανταγωνισμός στην κοινωνία στην οποία ζούμε, στον οποίο ανταγωνισμό υπάρχουν λίγοι νικητές και πολλοί νικημένοι. Βία είναι ο σκληρός ανταγωνισμός μεταξύ των κατακτητών και των κατακτημένων. Βία είναι η έλλειψη επιλογών και η κοινωνική αδικία. Βία είναι η ομαλή αποδοχή όλων των παραπάνω – η δική μας αποδοχή. Βία είναι το καπιταλιστικό σύστημα στο οποίο οι αγορές υπαγορεύουν το πολιτικό και το κοινωνικό. Βία είναι ο κόσμος στον οποίο ζούμε σήμερα.
Μέσα στο νέο πλαίσιο δημόσιων αιτημάτων που έχει αναδυθεί τις τελευταίες ημέρες, συνατιόμαστε μέσα σε μεγάλα πλήθη, κατά τη διάρκεια πολλών ημερών και νυχτών, με ολοένα μεγαλύτερο ενθουσιασμό, επειδή κανείς δεν θα είναι το ίδιο όπως ήταν πριν από τη συμμετοχή του σε αυτές τις ημέρες. Μια κανονική δημόσια συγκέντρωση πολιτών από όλα τα κοινωνικά στρώματα, αν και περικυκλωμένη από τις στρατιωτικοποιημένες αλυσίδες της εξουσίας, είναι μια ευκαιρία να συζητήσουμε, να αξιολογήσουμε εκ νέου, να επαναπροσδιορίσουμε τις έννοιες της εξουσίας, του κράτος, της πολιτικής, της βίας, της δημοκρατίας, της ισότητας, της ελευθερίας.
Αλληλεγγύη σε όσους/ες δέχτηκαν τις επιθέσεις, τους ξυλοδαρμούς και την τρομοκρατία των χωροφυλάκων, αλληλεγγύη σε όσους/ες παρέμειναν για ημέρες στην πλατεία, αλληλεγγύη σε όσους/ες πιστεύουν ότι η κοινωνική αλλαγή είναι δυνατή, σε όσους/ες πιστεύουν ότι αυτή η αλλαγή μπορεί να προέλθει μόνο από τον απλό λαό , σε όσους/ες πιστεύουν στον αυτοκαθορισμό.
Θα βρεθούμε στην Πλατεία Πανεπιστημίου του Βουκουρεστίου και σε πολλές άλλες πλατείες σε όλη τη χώρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου