Ποιο να είναι εκείνο το πρόσωπο? Το πρόσωπο στο οποίο απευθύνθηκε η αθλήτρια του στίβου με το θλιβερό «αστείο» της, και το απαρνήθηκε λίγες ώρες αργότερα?
Ποιο να είναι εκείνο το πρόσωπο? Εκείνο το αόρατο πρόσωπο στην κερκίδα που χαιρέτησε ο ποδοσφαιριστής, και το απαρνήθηκε λίγες ώρες αργότερα?
Πάντως σίγουρα δεν είναι εκείνο το καθάριο πρόσωπο που καθόταν στην κερκίδα του ολυμπιακού σταδίου της Πόλης του Μεξικού εκείνο το βράδυ της 16ης του Οχτώβρη 1968. Εκείνο που χαιρετούσαν οι Smith και Carlos με υψωμένη τη γροθιά του Κόμματος των Μαύρων Πανθήρων. Ναι. Σίγουρα δεν είναι εκείνο το πρόσωπο, γιατί εκείνοι που το χαιρέτησαν δεν ζήτησαν ποτέ συγγνώμη, δεν έτρεξαν να κρυφτούν, δεν είπαν «είναι όλα μια παρεξήγηση».
Αντίθετα, ο John Carlos -ηλικιωμένος πια- συνέχισε να μιλά στο πρόσωπο αυτό ακόμη και σήμερα, σαν ενεργό μέλος του κινήματος Occupy Wall St. Περήφανος κι αμετανόητος σαν το μέλλον το ίδιο:
«Το πρώτο πράγμα που ένιωσα», λέει για κείνη τη στιγμή «είναι ότι οι αλυσίδες έσπασαν. Και ότι δεν θα μπορέσουν να ξαναφορέσουν αλυσίδες στον John Carlos».
Τι κι αν του πήραν πίσω το μετάλλιο? «Το μετάλλιο δεν άξιζε δεκάρα για μένα ούτε τότε ούτε τώρα». Τι κι αν η καριέρα του τελείωσε πρακτικά εκείνη τη στιγμή? «Η Ηθική έχει μεγαλύτερη σημασία από τους κανονισμούς τους!».
Σίγουρα δεν ήταν λοιπόν το ίδιο πρόσωπο. Γιατί εκείνο, μέσα σε λίγα χρόνια βρέθηκε με το όπλο στο χέρι στην Αφρική ή τη Νότια Αμερική, στη Γαλλία να μοιράζει ξημερώματα προκηρύξεις έξω από το εργοστάσιο της Ρενώ, στην Ελλάδα να σφίγγει με όλη την αγωνία της Ζωής και του Θανάτου τα κάγκελα του ΕΜΠ.
Ποιο να είναι λοιπόν εκείνο το ντροπιασμένο πρόσωπο που χαιρέτησε ο ποδοσφαιριστής? Ποιο είναι εκείνο το πρόσωπο που δεν τολμά καν να φανερωθεί?
Ποιο να είναι εκείνο το πρόσωπο? Ελπίζω φίλε να μην είναι το δικό σου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου